Dzień, w którym powrócił

 

    Powrócił, więc go wywiało i tyle po tajemnicy. W tym konkretnym przypadku, tytuł odbiera nam odrobinę frajdy z czytania. Ale nie na tyle żeby przestać czytać. 

    Już epilog określa nam ramy czasowe. Dziesięć lat. Tyle czasu zajmie bohaterom poukładanie swojego życia. Ale to czy im się uda czy nie... Dowiecie się w książce.

    Penelope Ward jako doświadczona pisarka, ma po swojej stronie dobry warsztat, jednak tym razem nie uchronił jej przed banalnymi monologami wewnętrznymi bohaterów. Choć na początku można zrzucić to na karb ich wieku, to w późniejszym etapie fabuły po prostu drażni. Sama historia, też nie jest niczym niezwykłym. Taka okrojona renarracja Królewny Śnieżki, bez krasnoludków, za to z wredną i knującą jak rozdzielić młodych mamuśką. Pierwsza część książki, to opis młodzieńczej miłości głównych bohaterów. Jest pełna wzruszeń i młodzieńczej naiwności, choć siła ich uczucia jest wręcz irracjonalna, myślę, że każdy może im tego zazdrościć. Oczywiście, żeby nie było za lekko i przyjemnie, dzieli ich wszystko inne. Przede wszystkim status społeczny i wspominania już przeze mnie matka Gavina. Nie potrafię znaleźć tu niczego co mnie zaskoczyło...

    Natomiast druga część tej historii jest o tyle zaskakująca, że ośli upór głównych bohaterów można by uznać za ich zaletę a nie wadę. Pomimo przeplatającej się dwuosobowej narracji, to postać Raven nadaje książce całego charakteru. To co najważniejsze w tej postaci, to niezłomna lojalność, choć podszyta ogromnym strachem. Inną postacią, która skradła moje serce jest Weldon. Dla fabuły osoba brata Gavina jest wręcz marginalna, lecz jeśli przyjrzeć  się mu z bliska, to on przechodzi w tej historii największą zmianę. 

    Książka może nie jest wybitna, w rozumieniu - są lepsze książki autorki, choćby "Mieszkając z wrogiem", jednak biorąc pod uwagę, że opowiada piękną, choć zawiłą, wzruszającą ale i bolesną historię miłości, mogę polecić ją wszystkim, którzy lubią czasami zanurzyć się w historii z dobrym zakończeniem.